眾<\/i><\/i><\/i>太子與太子妃<\/i><\/i>，如今太子<\/i>顧<\/i>麵當眾教訓太子妃，<\/i><\/i><\/i><\/i>確已<\/i><\/i>。
薛以芙揚起<\/i>巴倔<\/i><\/i>，「<\/i>又沒讓<\/i>扶<\/i>，再<\/i><\/i>，<\/i><\/i>副<\/i>茶樣子，就<\/i>裝<\/i><\/i><\/i><\/i>。」
盧<\/i><\/i>還<\/i><\/i>什麼，<\/i>扯<\/i>扯<\/i><\/i>袖子，<\/i><\/i>搖<\/i>，淒然<\/i>笑。
盧<\/i><\/i><\/i><\/i><\/i>憐惜更加<\/i>顯。
誰都<\/i><\/i><\/i>孔令章<\/i>京<\/i>貴女<\/i>典範，<\/i><\/i>名<\/i>端莊賢淑。
<\/i>越<\/i>退縮，盧<\/i><\/i>就越<\/i><\/i>得愧疚。
「太子真<\/i>好<\/i><\/i>權威，好端端<\/i>吊唁被<\/i><\/i>太子妃攪毀，隻怕從逸<\/i><\/i><\/i>靈也<\/i>得<\/i>息。」
<\/i><\/i>到孔從逸，盧<\/i><\/i>愧疚更<\/i>。
別<\/i>或許<\/i><\/i>孔從逸<\/i>如何<\/i><\/i>，<\/i>卻<\/i><\/i><\/i><\/i><\/i>清<\/i>楚。
<\/i><\/i><\/i><\/i>伴<\/i>，比親兄弟還親昵幾分。
如今為<\/i>而<\/i>，實非<\/i>所<\/i>見。
「<\/i>姐教訓<\/i><\/i>，孤<\/i>此<\/i>老師賠罪<\/i>。」
父親<\/i>疾<\/i><\/i>扶<\/i>盧<\/i><\/i>，「太子殿<\/i>萬萬<\/i>敢，您今<\/i>能<\/i>就<\/i>微臣<\/i>榮幸，何<\/i>賠罪<\/i><\/i>。」
「孤<\/i>聞府<\/i><\/i>超度法師都請<\/i>千佛寺<\/i>僧，帶孤<\/i>排<\/i>番，過兩<\/i>親自<\/i>太子妃<\/i><\/i>孔將軍<\/i>經超度。」
<\/i>罷，盧<\/i><\/i>斜睨<\/i><\/i><\/i>薛以芙，冰<\/i><\/i><\/i>神<\/i>帶著威脅。
薛以芙嘟嘟嘴，<\/i><\/i>願對<\/i><\/i>，
「令章姑娘，今<\/i><\/i><\/i>子<\/i>適，沖昏<\/i><\/i>，望<\/i>見諒。」
事已至此，<\/i>當然<\/i><\/i>抓著<\/i>放。
<\/i><\/i>柔<\/i><\/i>委屈盧<\/i><\/i>都<\/i><\/i><\/i>裏，<\/i>便<\/i>夠<\/i>。
<\/i><\/i><\/i>點<\/i>點積累，<\/i><\/i><\/i>平就<\/i>越<\/i>越傾斜<\/i>。
<\/i>或許<\/i><\/i>真<\/i><\/i><\/i>，
<\/i>放<\/i>全<\/i><\/i>，誰又<\/i>拒絕<\/i>個容顏姣好，<\/i><\/i><\/i>貴且對自己滿<\/i><\/i>慕<\/i>女子呢。
男<\/i>都<\/i><\/i>樣。